Мектепті қалада оқытты. Киімге, тамаққа ақша жоқ болса да, мені оқудан шығармады. Ауылға барам, жұмысқа салады. Бір жолы қатты шаршадым. Таңертең ұйықтап қалсам керек. Ас үйде шәй ішіп отырған әкемнің даусы. «Бақай шаршап жүр ғой», – деді. Үнінде еркелету, жаны ашу бар. Өтірік ұйықтаған сияқты жата бердім. Бір кезде келді де маңдайымнан иіскеп кетті. Жүрегімді елжіреткен үлкен оқиға болды бұл. Қатты
әсер етті. «Әкем мені жақсы көреді екен ғой» деп ойладым. Төсегіңнен тұрып, жаңағы әсермен күлімдеп қарасаң, шытулы қабағымен: «Түске дейін жаттың ғой», – дегенде төсектегі сезімнің жұрнағы қалмайтын. Мектепте жүргенде пәндік олимпиадаларға барамын. Аудандыққа барсаң, жұрттың әке-шешесі жүреді. Облыстыққа барсаң да, шұрқыраған ата-ана. Республикалыққа бара жатқанда, вокзалға дейін шығарып салатын, келгенде күтіп алатын ата-ана. ҰБТ тапсырғанда да солай болды. Ал маған ешкім келмейтін. Тек мұғалімім ертіп жүрді. Сол үшін мектепте «Бақытнұрдың баласы» атандым.

Әкем мені қатты еркелеткен жоқ. Бірақ үлкен үміт күтеді. Сырттай естимін баяғы… 11-сынып бітіргенде тағы малға бардым. Оқуға түстім. Әкем қатты қуанды. ҚазҰУ-да оқуға түскендердің тізімі тұр екен. Қысылып, қымтырылған жұрт. Біреулер күліп, біреулер жылап жүр. Мен де «А» деген тізімнің ішінен өзімді әрең таптым. «Папа, оқуға түсіппін», – деп айғай салдым. «Не деп тұр екен?» – дейді. «Арықбаев Бағашар» деп тұр екен дедім. «Тұрсынбайұлы» деп тұр ма?» – дейді айналасына естірте (Мен оқуға түскен баланың әкесімін дегендей). «Иә, Тұрсынбайұлы деп тұр екен», – дедім. Осы сөзді үлкен қуанышпен сұрап тұрған әкемді сонда шын түсіндім. Содан бері тегімді «Тұрсынбайұлы» деп жазатын болдым. Сол жылы жазда мені соңғы рет ұрды. Ол кезде не үшін ұрғанын жақсы түсінген едім…