Назарларыңызға ақын Ербол Алшынбайдың Қарқаралы сапарынан туған су жаңа "Қарқаралы ғазалдары" өлеңдер топтамасын ұсынамыз. Мархабат, мәртебелі оқырман!

Қарқаралы ғазалдары
(цикл)

Әулиекөл

Қарқаралыда тас тұнба,
Баянсыз күннен кем жүдеп.
Мәдидің бұлты астында,
Әулиекөл тұр мөлдіреп.

Әулие аз ба ол маңда?
Шалқыған сәуле кемері.
Заманнан заман озғанда,
Шайтанкөл дейді неге оны?

Басына таудың байланған,
Шағырмақ бұлт – жібек құс.
Қарқаралыны айланған,
Сол бұлт әлі жүр өксіп.

Бауырын шыңға сүйдіріп,
Сынғанда бұлттың қияғы.
Өзегін удай күйдіріп,
Көлге ащы жасын құяды.

Келемін өрге ылдидан,
Кезегім келді, ай, тағдыр!
Әулиекөлге кір құйған,
Заманның өзі сайтан-дүр.

Мәдидің асау бұлттары,
Нардай шөк тауға бұрылмай.
Жанарға толсын шық тағы,
Әулиекөлдің суындай.

2. Аманжолдың құдығы
Жол өтеді өткел бермес өзеннен,
Жел асады асу бермес кезеңнен.
Мынау жатқан Аманжолдың құдығы,
Көкке қарап еріндері кезерген.

Жатқан бір кез қозы-лағы жамырап,
Жұрты қалған, көкке кеткен шаңғырақ.
Көшке ере алмай жетім қозы маңырап,
Қасым кеткен жеті жаста аңырап.

Қу адасқан сонооу жылғы тұманнан,
Қызылкөшен аспанынан күн ауған,
Құдық басы жатыр ескі шығыры,
Бір дәуірдің сүйегіндей қуарған.

Қасым өткен өткел бермес өзеннен,
Қасым асқан асу бермес кезеңнен.
Күтіп жатыр Аманжолдың құдығы
Көкке қарап еріндері кезерген.

3. Құс қайтару
Кескекті ерден түс қашты,
Сол еді сенген санатым.
Кестелі көлден құс қашты,
Қайырып боран қанатын.

Көкірек тұсым шаншиды,
Көп құсты көріп шулаған.
Демінен ажал аңқиды,
Қара боранның тулаған.

Ұлиды дауыл іргеде,
Айта ма ол да шерлі жыр.
Қаңтар ма, мезгіл шілде ме?
Мезгілсіз неге солды гүл?

Сап-сап боран, сап боран,
Ақ басқыныңды айдама.
Шулатпай көлді жат боран,
Тұнығын шайқап лайлама!

Тірліктің тіліп сабасын, 
Сабыр қыл енді, салма ойран.
Қайырды көп құс қанатын,
Дәруіштей көкке қол жайған!

4. Кенесары қамалы
Орғыл-орғыл орғыл тау,
Орғып бұлан жүгірген.
Табаны кең тарғыл тау,
Тас тізесі бүгілген.
Отау тастың үстінде,
Он ордалық орын бар.
Қарқаралы, Қазылық,
Баурайында көп орман.
Сүрлеуі өшкен сары жұрт,
Көкке көшіп жоғалған?
Сайғақ қылған уықты,
Сайында көп қорым бар.

Қыналы тау, қырлы тау,
Қиялай басып өрледім.
Жұмбағы көп сырлы тау,
Жүрегімді тербедің.
Жиренсақал ар жағы,
Бопай ханша асуы.
Тауды бұзып жол ашқан,
Тарландардан із қалған.
Тағдырымен таласқан,
Ерге ескерткіш бұл жалған.
Таға белден асқанда,
Көңіл судай тасыды.

Қызыл жартас дара екен,
Мың қой жусар алабы.
Төбесінде бар екен,
Кене ханның қамалы.
Шақа тастан шандоздап,
Қайыстайын өрілген.
Көріп жүрек тулады,
Көзді мұнар перделеп.
Көп қызылтас шулады,
Куәгермін мен де деп.
Керуен заман шұбады,
Қас қағымда көзімнен.

Кер заманның құрығын,
Қылмойыннан салдырған.
Қылыштардың шыңылы,
Құлағымда жаңғырған.
Ей, бақытсыз хан ием,
Азалаймын әр жылы.
Сызат жік боп шытынап,
Жау шыққанда қайманаң.
Кең Арқадан ұтылап,
Тау басына айдаған.
Жар басында сол қамал,
Алашыңның тағдыры.

Тарғыл тауды тағыдай,
Бүктедің бе хан ием?
Қарқаралы көп жаудан,
Ық дедің бе хан ием?
Қызыл тастан қорғаның,
Көңілде шер үдеткен.
Бопай кезең ары асып,
Қайда жорттың хан ием?
Көп дүшпанды бөрідей,
Шайнап өттің хан ием.
Мынау күйкі жалғаннан,
Сендей болып кім өткен.

Қамалыңа байланған,
Самқал қайда қозалы.
Аспанымды айналған,
Рухың қайда қонады?
Құба балшық молаң жоқ,
Біз айналар қазық қып.
Бөрі айбатым сыртымда,
Жарам қанша сыздарлық.
Он сан Арқа жұртыңда,
От орныңда біз қалдық.
Сегіз жұмақ төрінде
Дамылда енді жарықтық.

madeniportal.kz