Уильям Шекспирдің сонеттері (3-бөлім)

15
Ойлап тұрсам, бір сәт қана болмашы
Өшкенің мен өскеніңе меже екен;
Бұл дүние — тек сахна, сурет алмасып,
Сиқыр жұлдыз жарқ еткені тежеген.
Өсімдіктей балапандап жетілгіш,
Бізді өсіріп, құртатын да бір құдай.
Жимасақ та жастық нәрден жетім күш,
Бола алмаймыз баяғы жас тұрғыдай.
Қымбатым ғой көктемдегі өз гүлің,
Қымбат маған балғын шағың тамаша.
Мезгіл — жауың, жайма шуақ мезгілің
Сені апармақ тас түнекке оңаша.
Бағбан тұтар шипа пышақ — өлеңім
Өркеніңе нәр ексін деп келемін.

16
Егер мезгіл қамауға алсын демесең,
Дер шағыңда, алысқанды жық бір-ақ,
Жастық шақты қорғамайсың неге сен
Менің бедеу өлеңімнен мықтырақ!
Келгелі тұр не тамаша ғазиз жас
Сенің нәзік кескініңді қайталап;
Одан әсте ою, сурет, сөз озбас.
Шыңға шықтық, кезің болды қайтар-ақ.
Аршиды өмір қатер, жапа-жалаңнан,
Өзім десең өршіл махаббатыңды;
Сырғып жүріп, сынып қалғыш қаламнан
Өмір шебер өлтірмеуге атыңды.
Өлсең, сені тірілткендей жаңадан,
Сақтайды сол сенен қалған — жан адам.

17
Жырларымның бетін ашып көргенде
Сені мақтап, сендірермін қалайша?
Хаққа аян, қап-қараңғы көрден де
Жырым әлсіз, молаң жалғыз қарайса.
Суретіңді салармын-ау отырып,
Жырдан белгі соғармын-ау бекемдеп, —
Айтады ғой ұрпақ: «Мынау өтірік,
Пендені ақын пірім деген екен!» — деп.
Сарғыш тартқан парақты ол лақтырар
Көнерген бір көк мылжың деп жырымды.
«Шын сөзі жоқ ішің жылып жақтырар, —
дер ол мені, — кәрі суайт, жырыңда».
Ұлың болса, көкірегіңе сән кіріп,
Отырар ең жырға жұртты сендіріп.

18
Жазғы күндей жарқын дер ем ажарың,
Одан, бірақ, сен сабырлы, әрлісің.
Жел-құздан ғой май гүлінің ажалы,
Аз-ақ күндік жаз өмірі — жарлы шын.
Аспан көзі бірде туар қаратпай,
Бірде бұлтқа жасырады жарықты.
Бізді дәйім — бір сүйіп, бір жаратпай
Табиғат та жүз құбылып алыпты.
Ал, сеніңше: күнің бастан көшпейді,
Жазың солып, гүліңді аптап соқпайды.
Саған ажал көлеңкесі түспейді, —
Жырлар сені мәңгі тірі сақтайды.
Дем бітіп көз жұмбаса адам баласы,
Тірілердің ішінде сен боласың.

19
Ей, мезгіл, қи арыстанның тырнағын,
Жұлып таста жолбарыстың азуын;
Құрт жердегі тіршіліктің жұрнағын,
Финиксті өрте де, құй өз уын.
Көз жасына айырбастап күлкіні,
Жайрата бер — жаз, күз деме, қыс деме
Жұртты, мені жұта берсін құлқының —
Бір қылмыс бар, соны ғана істеме.
Жан досымның сұлу жүзін, маңдайын
Айыз қана айғыздама дейін де,
Оның мынау әсем көркі әрдайым
Үлгі болып қала берсін кейінге.
Егер аяп, сала алмасаң көз қырын
Саф күйінде сақтап қалар өз жырым.

20
Әйелге ұқсап тұрғанымен өңің де
Әз табиғат сені мығым сомдаған.
Әйелдей-ақ ажарлысың, тегінде
Сатқындық жоқ. Хан да ханым сен маған.
Көлгірлік жоқ мөлдір нәзік көзіңде
Төңірекке төгер алтын нұр бірақ,
Табындырдың достарыңның өзін де,
Өліп-өшіп төмен етек құрғыр-ақ.
Әйел етіп жаратуға қайырды
Әз табиғат бастаған ба қолға ала,
Сонысымен мені сенен айырды.
Әйелдердің бағын ашқан сол ғана.
Мейлі. Енді қояр шартым: мені ұнат,
Көңіліңді әйелдерге беріп-ақ.

21
Сан бояулы тамам тәңір-пірлерге
Сыйға тартып жер мен суды, ғарышты,
Мақтау жырды жазғыштар бар түрлі елде,
Жақтырмаймын сондайлармен жарысты.
Жып-жылмағай жырлау үшін, өзара
Дауласып кеп жатсын мейлі соларың,
Жұлдызды айтып, жұпар гүлден тәж орап,
Мақтай берсін жер байлығын, суларын.
Махаббат пен сөзім — заңды шындығым,
Сүйгеніме жазар жырым көп тегі,
Ол да пенде адам кескен кіндігін,
Айың да емес, күнің де емес көктегі.
Махаббатым! Сені мақтап жатпаспын,
Ал, бөтенге — сабасаң да сатпаспын!

Аударған Хамит Ерғалиев

Уильям Шекспирдің сонеттері (2-бөлім)