Мұзағаң деген екен...

Наурыз мейрамы кезі екен, соған орай Алматының бір алаңында ұлан-асыр той болып, кітап жәрмеңкесі өтіп жатады. Жәрмеңкеге бір топ ақын-жазушы шақырылып, оқырмандар олардан қолтаңба алумен болады. Дөңгелек жүзді аққұба бір жігіттің кімнен қолтаңба аларын білмей қысылып, бірде ұзын үстелдің арғы шетіне, бірде бергі шетіне шығып, именіп батпай жүргенін ақын Мұзафар Әлімбаев байқап қалады.

– Әй, балам, бері кел! – дейді Мұзағаң.

– Атың кім?

– Қабай.

– Дабай!

Солай дейді де, әлгі жігітке мынадай қолтаңба жазып беріпті:

«Ұсындым кітап Қабайға,

Бізді де оқып абайла.

Көңілімізді бермейміз,

Өзге түгіл – Абайға».

***

1956 жылы ақын Қайнекей Жармағамбетов белгілі бір себептермен партиялық сөгіс алып қалады. Арада біраз уақыт өтіп, бірде қалбалақтап асығып көшеде келе жатса, алдынан ақын Мұзафар Әлімбаев кездесе кетеді.

– Қайда асығып барасың? – дейді Мұзағаң.

– Ойбай, атама… Баяғыдағы сөгісімді алдырайын деп обкомға безектеп бара жатырмын, – дейді Қайнекей.

– Ондай болса, қалтаңда ақшаң бар ма, бата берейін, – дейді Мұзағаң.

– Бар! – деп Қайнекей балаша қуанып кетіп, он сомдықты ұсына береді.

Сонда Мұзағаң қолын жайып, көшенің дәл ортасына тізерлеп отыра қалыпты да, сөгіс алған досына былай деп бата беріпті:

Бердім саған батамды,

Кешірсін обком қатаңды.

Қатыныңды жылатып,

Пәмиләңді шулатып,

Көтере берме көрінен

Кәрі аруақ атаңды!

Әумин!

***

Бір жиені үйленіп, Мұзафар Әлім­баев 1977 жылы Павлодар қа­ласына тойға барады. Ол тойға Мұ­зағаңның туған жері Маралдыдан да бір топ ағайын-жекжат келеді. Ара­ла­рында ақынмен бірге оқып, бірге өскен жора-жолдастары да бар екен. Солардың бірі – Қабылқақ деген құр­дасы Мұзағаңмен құшақтасып, төс түйістіріп амандасады да:

– Мұскен, сен өзің шашың сел­ді­реп, қартайып қапсың ғой! – дейді таңданғандай болып.

Сонда Мұзаған іркілместен:

Қабылқақ, рас айтасың,

Шашымнан тарақ қалды,

Аузымнан арақ қалды,

Ойыннан картам қалды,

Қойыннан қалқам қалды, – деп өлең­мен жауап беріп, тойға жинал­ғандарды ду күлкіге батырыпты.