Ұларбек НұрғалымұлыҚыз ұзатып көрген жоқпын. Бірақ сол сәтті өз басым өте бір астаң-кестең алақұйын...
Айнұр Тұрсынбаеваны тойға шақырған азамат ақынның ақшасын бермей, алдап соққан
“Студент кезім. Жатақxанада тұрамын, ақша жоқ, тамақ жоқ. Бөлмелерді аралап қарыз сұрап жүрмін. Сөйтіп қиналып отырғанда колледж директоры шақыртты. “Бір ағамыз анасының тойына сені шақырып жатыр, арнау айтып бер, ақшасын төлейді” демесі бар ма?! Домбырамды көтеріп шауып бардым. Той өтті! Той иесі барлық әншілерді шақырып гонарар төлей бастады. Кезек маған келгенде “қайда тұрасың?” деді, жатақxанада тұратынымды естіді де “қарның аш шығар, саған продукты жетеді ғой” деп кете берді. Бір кезде әйелі шығып бір пакет бауырсақ пен піскен ет берді. Қайтайын десем таксиге ақшам жоқ, ұялы телефон ол да жоқ. Жердің түбіндегі жатақxанаға жаяу қайтуға тура келді. Қараңғы түн.. Бір қолымда домбыра, бір қолымда пакет.
Қорқып та келем. Жылап та келем. Бірақ ол кісіні жек көріп, қарғап сілеу миымда болмады. “Мен кіммін құрметтеп шығарып салатын” деп бір жыладым да қойдым. Ол күндер де артта қалды”, – деп еске алады Тұрсынбаева.