АЛАҚАН

Талдың басы көгеріп

Жапырағы жәйқалды.

Қауыз жарған көк өрік

Самал соқса шайқалды.

Жердің шөбі қылтиған

Шалғынданды біртіндеп.

Күн астында нұр құйған

Сағым көшті іркілдеп.           

Аспан жерге ұласып

Жер аспанға таяды.                

Қауашағын гүл ашып

Көкке алақан жаяды.

ДАУЫС

Қар астынан тебендеп

Шыққан көкпен көктем кеп,

Қозы ойнайды көгенде

Дүние кіл көкпеңбек.

Нажағайдың дауысы –

Гүркіретіп көктен кеп,

Құс үнімен бау іші

Жаңғырады бектен-бек.

КӨБЕЛЕК ПЕН ГҮЛ

Дала шешіп қар – тонын,

Жасыл шапан киінді.

Жаюға өмір өркенін

Салды әр тірлік түйінді.

Ағаштар мен шөп біткен

Жәйнап жаңа түрге енді.

Көңлінде жоқ шек тіптен

Дүние өңі кірген-ді.

Көбелектен гүл аумай,

Гүлден аумай көбелек,

Тозаң ұшып қылаудай,

Жаңбыр жауды себелеп.

ДІРІЛ

Ешкі төлдеп, қой төлдеп,

Қозы, лақ маңырар.

Енелері «кел-кел» деп,

Ертелі-кеш жамырар.

Құлын, бұзау ойнақтап,

Бота енесін емер-ді.

Қорқытып һәм тайғақтап,

Басып қалып кемерді.

ҚҰС ХАҒАНЫ

Аузын ашып ағүрпік

Балапандар шиқылдар.

Тағы қонып, тағы үркіп

Құстар сазда қиқулар.

Бірі шоқып, бірі іліп,

Бірі орып қияқты,

Құс хағаны құрылып

Той боп жатқан сияқты.

БАЛА – КӨКТЕМ, АНА – КӨКТЕМ

Қаз-қаз басып, қаз басып

Тісі шыққан бөбектей,

Көктем – бала жазға асық

Келеді әне өбектей.

Қозы, бұзау, бота, лақ

Балпаңдаған балапан...

Жатқан көктем боталап –

Жәйған ана ол алақан.